Ohoililir II, Kei Kecil

Eindelijk! Pas nu ik terug in Ubud ben kan ik weer bloggen. Over het algemeen was er waar ik zat helemaal geen internet/verbinding en als die er een keer wel was had ik geen laptop of computer zodat ik nog niet kon bloggen. Gelukkig wel zo nu en dan een berichtje plaatsen op FB! Dat wordt dus hard werken nu. Heb nog 2 dagen om alles weer te geven. Maar red ik het niet dan ga ik gewoon thuis verder!
Ik was gebleven in Ohoililir op Kei Kecil. Met Chantal. Daar heb ik verder geen last meer van gehad, zo veel mogelijk ontweken. Had ook direkt maar een ojek geregeld bij Ketty, de mevrouw die daar alles regelde om me donderdag terug te brengen naar de boot in Tual. Verder zijn er geen mogelijkheden daar om iets te huren of zo. Mijn Amerikaanse buurman Mioko bleek best aardig te zijn. Verder was er een Engels stel, James en Rebecca, superleuk stel, ik was nog niet binnen of ik was al met ze aan het bier. Een Anker deze keer, ook lekker! Nog een Italiaans stel, waarvan zij, Wilma, oparazangeres was. Niet te vergeten Haakon en Tore, 2 mannen uit Zweden. Ze hadden 3 jaar in China gewoond/gewerkt en waren nu met een omweg op weg naar huis. En nog wat mensen van wie ik de namen niet allemaal ken en die me ook niet zo veel zeiden. Het eten was er echt lekker, we aten net als op Hatta weer samen.
De eerste avond meteen de zon in zee onder zien gaan. Alles rood, zo mooi...En super rustig, de enige mensen op het strand zijn de gasten en wat lokale mensen soms. Heerlijk geslapen en vroeg wakker de volgende morgen. Het was laag water, dus heel eind gelopen langs het strand. Proberen te schrijven op mijn tablet maar dat was niet echt handig. Hij stopte er elke keer mee en inmiddels zijn alle documenten die ik er op had gezet verdwenen. Dat is wel een heel klein beetje(!) lastig want er stonden ook dingen bij die ik eigenlijk of zeg maar echt nodig heb. Misschien komt het nog goed. Verder gewoon m'n schriftje maar weer gebruikt, daar verdwijnt niets uit!
Veel vlinders en vogels hier. De vogels zie je niet veel maar je hoort ze des te beter, mooi! En de vlinders zijn allemaal veel te snel voor een foto, heb er maar een paar op staan. Zag er eentje zo groot als een behoorlijke hand!
De volgende dag, woensdag 18 maart, was ik precies op de helft van mijn reis. Voelt daarna anders, het gaat weer de "verkeerde" kant op...
's Middags was er een elektriciteitsstoring maar gelukkig had ik alles nog opgeladen en meestal duurt het niet zo lang. Lekker bij m'n huisje gezeten, gezwommen, in de zon gelegen, helemaal relaxed! Maar 's avonds was de "listrik" nog steeds niet terug en dan is het daar ook echt donker! Gelukkig heb ik 2 zaklantaarns bij me waarvan ik de ene ook nog handmatig op kan winden dus ik red me wel.Naar de eetruimte gegaan, ook daar alles aardedonker. Later brachten ze een soort noodlamp. Er was wel gekookt, ik weet niet hoe en ondanks dat je niet goed kon zien wat je at smaakte het weer heerlijk. Vervelender was dat het bier niet koud meer was, de koelkast deed het ook al uren niet meer... Met iemand uit Ierland deelden we een paar flesjes Guinness bier omdat het St. Patricksday was in Ierland, heel leuk. Later kregen we allemaal een kaarsje mee voor in/bij de kamer. Wat leuk is hier, is dat niemand zeurt over dit soort dingen, het hoort er gewoon bij. Nog even naar het strand gelopen, wat een sterren zie je als het zo donker is, de hemel was totaal bezaaid en er was zo goed als geen maan wat het nog mooier maakte! Wat voel je je dan een klein mensje in zo'n grote wereldruimte...
In de loop van de nacht merkte ik dat alles het weer deed want ik had een lamp op mijn kamer die om de paar seconden flikkerde, in het begin werd ik er gek van maar ook dat wende.
De volgende morgen naar het dorpje Ohoililir gelopen, een kilometer verderop ongeveer denk ik. Het stelt helemaal niets voor, ik heb 2 warungs gezien met wat spulletjes. Een kijkje genomen in de kerk daar, had al gehoord dat de mensen hier over het algemeen katholiek zijn. Als je het over moeilijke kerkbanken hebt: hier waren er alleen maar plankjes, zonder rugleuning! Het was bloedheer dus ik liep weer terug. Er kwam me een ojek achterop met een man die vroeg of ik mee wilde rijden. Ik liep liever dus nee maar het grappige was dat hij een eindje verderop weer stond. Er stond een soort reis schaakspel op een plank en hij vroeg of ik een potje schaak met hem wilde spelen. Vond het echt jammer dat ik dat spel niet beheers, had me leuk geleken!
's Middags verder weeg niet veel gedaan, poging tot dichten maar net als vorig jaar wil dat niet echt hier. Terwijl de rust er wel is. Scheelt misschien ook dat ik het thuis op de computer doe zodat ik naar hartelust alles kan veranderen en aanpassen. Op papier is dat een stuk lastiger! 's Middags hadden een paar van de mannen een kuil in het strand gemaakt en hout verzameld voor een kampvuur. Dat was na het eten weer super, Wilma, de zangeres, had een gitaar bij zich en zong gelukkig ook gewone liedjes. Heel gezellig.
Toen was het alweer de laatste nacht, de volgende dag om 10 uur zou Antonia me met de ojek naar Tual brengen. Onderweg moesten we tanken en tankte ze voor 5.000 rp zag ik. Omgerekend ongeveer 0,35. Erna wilde de ojek niet meer starten wat ze ook probeerde. Er kwam een man langs met een winkeltje op zijn ojek die probeerde te helpen maar lukte ook niet. Later nog een andere, van alles gedaan en op een gegeven moment zei hij dat ze meer moest tanken. Dus wij verderop met zijn ojek een plastic waterfles met brandstof halen. Eerst bleef alles hetzelfde maar na een paar keer flink aantrappenyes, toen deed ie het weer!
Verder gereden en toen ze me had afgezet een warung gezocht waar ik koffie kon krijgen. Ik wilde mijn grootste rugzak niet de hele dag meesjouwen want de boot vertrok pas om 17.00 uur i.p.v. om 14.00 uur zoals ik dacht. Warung gevonden, veel bekijks, er werd een stoel aangesleept waarop ik moest zitten )als enige die zat) en er werd me honderduit gevraagd. De man van de warung ernaast kwam uit Banda en had familie in Nederland dus die had het grootste woord maar wel heel leuk. En het was natuurlijk weer super om me verstaanbaar te kunnen maken want letterlijk niemand sprak ook maar een woord Engels! Het voelde goed dus heb gevraagd of ik daar de rugzak mocht laten tot ik 's middags naar de boot ginng. Natuurlijk mocht dat, hij werd keurig naar binnen gebracht. Toen ik wegging mocht ik de koffie niet betalen... Op pad gegaan, het was weer superheet. Heel eind gelopen en nog naar een hele grote overdekte markt geweest met hele smalle gangetjes, heter dan heet, snap niet dat de mensen het daar de hele dag volhouden! Toen ik trek kreeg was er eerst niets te vinden maar op een gegeven moment gelukkig toch een warung masakan Padang, tegenover de moskee. Alles staat klaar, je wijst aan wat je wilt eten en ik nam er een es jeruk bij, ijswater met sinaasappel/citroen, lekker!
Achter me zat een jongen die me wel leuk leek dus die maar eens gevraagd of er ergens een warnet was, ik had nog tijd om even te internetten (dat was mijn vorige blog!). Dat was er niet in de buurt maar wel een heel eind verder. Gezegd dat dat geen probleem was, dat ik wel met een ojek wilde. Maar die waren daar niet. Dasn gebeurt het volgende: hij neemt me mee de straat op, steekt zijn hand op tegen een willekeurige ojekrijder, vraagt of die me naar het warnet wil brengen, spreekt een prijs voor me af (5.000 rp / 0,35) en ik stap achterop en word keurig op de plaats van bestemming afgeleverd. Super toch???
Ik moest wel een hele poos wachten omdat er veel jeugd spelltjes deed op de computers maar gelukkig kwam ik aan de beurt en kon ik bloggen waarvan voorgaand het resultaat... Toen ik klaar was stonden er weer geen ojekt maar verderop stonden 2 mannen te praten dus die maar gevraagd. Eentje wilde wel maar vroeg veel te veel. Ik bood een iets hoger bedrag dan de heenweg en toen wilde hij wel. Onderweg gepraat, hij had ook familie in Holland en was gek op Hollands voetbal. Aangekomen bij de warung van de tas wilde hij helemaal niets meer hebben voor het vervoer. Natuurlijk wilde ik dat niet dus heb hem uiteindelijk nog weer meer gegeven, leuk! Er was goed op mijn tas gepast, de boot lag er al waar ik blij mee was want de lucht werd heel donker. Werd inderdaad nog een beetje nat de laatste meters maar daarna brak het pas echt los, wat een regen! Omdat we 's nachts reisden had ik 2e klas geboekt = 4 personen in een hut. Daar hoorde ook eten aan boord bij, had ik niet eens aan gedaht. Toen ik daarna naar mijn hut ging, wilde de deur niet open met mijn sleutel. Er was een vrouw binnen met 2 kinderen die hem ook van binnenuit niet kon openen. Allemaal buurmannen erbij die het ook niet lukte, had ik weer... Op pad gegaan om iemand van de bemanning te zoeken die kon helpen maar natuurlijk niemand te vinden. Teruggegaan, andere buurmannen, er was al hulp ingeroepen. Keiharde muziek in de hut aan de overkant die niet zachter werd gezet, wat een gedoe! Toen er 2 belangrijke mannen aankwamen in vol ornaat dacht ik dat ze wel een loper o.i.d. zouden hebben maar nee, een zelfde sleutel als die ik had. Lukte ook niet. Een van de mannen moest nog weer een andere sleutel ophalen en eindelijk ging de deur open. Heeft zeker bijna een uur geduurd allemaal.
Daarna nog weer naar dek gegaan en een poos geschreven tot het tijd was om te gaan slapen. Gelukkig ging de deur nu wel open en bleek dat er al 7 vrouwen in de hut waren. Ze lagen allemaal met 2 of 3 personen in een smal eenpersoonsbed... Niet echt geslapen maar ik lag wel lekker. Op de gang veel lawaai, geschreeuw en gelach, allemaal mannen. 's Morgens werden we collectief gewekt om een uur of 5. Toen ik buiten kwam lag de boot al bijna in de haven, heerlijk!
Naar hoterl Maulana gelopen, naast de haven en daar een kamer versierd voor een mooi prijsje. Lekker gedoucht en nog aar even gaan slapen. Dat was Kei.
Sampai nanti, amatoooo!