BACK ON NAIRA

Selamat pagi semua!
Me af laten zetten bij hotel Maulana. Vind het daar lekker rustig, ik word 's morgens begroet met mijn naam, grote kamer (geen luxe), kost iets meer maar dan heb je ook wat. En je kunt er in zo'n geval als dit ook gewoon om 8 uur 's morgens terecht. Èn ze vragen ook nog of je ontbijt wilt! En dat allemaal zonder extra kosten! De boel weer geïnstalleerd en het dorp in voor een koffie. Ook wel weer lekker om ergens heen te kunnen lopen voor een koffie of iets anders.
Een heel eind gelopen, veel foto's gemaakt. Terug in een hele kleine warung saté met lontong en sayur gegeten. Saté zie je helemaal niet zo veel hier, was wel een keer lekker! Nog wat dingen gekocht voor de Indonesische avond op 20 mei.
's Middags een belletje van Reza of ik kwam koffiedrinken. Echt ik zat er net aan te denken om er heen te gaan, had hem nog niet gezien. Reza is eigenaar van "The Nutmeg Tree", een "buur"homestay met 4 prachtige kamers. Helemaal gerenoveerd met oud hout en natuurlijke materialen, vorig jaar waren ze er druk mee bezig. Kreeg een complete rondleiding en de uitnodiging om zo veel in de gezamenlijke ruimte te komen zitten als ik wil! Superleuk en inmiddels gebruik van gemaakt!
Daarna naar de kamer, in de zon gelegen en gezwommen. Net toen ik wilde douchen kwam Faruk langs, die had ik ook nog niet gezien omdat hij met z'n vrouw op Ambon zat. Was ook weer leuk natuurlijk, een lekkere koude Bintang gehaald aan de overkant. Afgesproken dat we 's avonds bij Nusantara wat gingen eten, misschien kwam Ceisar daar ook nog.Toen hij weg was een poos gebeld met Nederland, altijd fijn om even de stemmen te horen! Leve whattsapp, want daarmee is het nog gratis ook!
's Avonds was Ceisar er inderdaad ook en hebben we eenvoudig, lekker en gezellig -met onderbrekingen van veelvuldig telefoongebruik, ook (of misschien vooral) hier- gegeten. Ik maakte mezelf hier ook enigszins schuldig aan aangezien ik een klant uit Nederland aan de app had met zeer veel vragen over een bepaald product. .. (hè Lhaha...)
Yes ik heb een vlucht geboekt van Ambon naar Denpasar. Nou ja, Faruk heeft hem voor mij geboekt, het is zijn werk, zo gemakkelijk! Onder het genot van een kopje koffie aan de "keukentafel" geef je even wat gegevens door en voilà, klaar!
De één na laatste laatste dag Naira voor een groot deel besteed aan studie. Ja echt! Reza heeft mooie Engelse boeken over de historie van o.a. Banda. Hier heel veel uitgehaald wat ik binnenkort kan gebruiken! Verder nog wat dingen gekocht in het dorp, koffie gedronken, soto ayam gegeten. Lekker even geslapen en gelezen en gerommeld.
's Avonds liep ik het dorp in om te eten zat Reza bij Azwar (van het Spice café) te eten met 2 anderen. Gezellig meegegeten en daarna een afzakkertje bij Abba. Als ik dit zo nalees lijkt het net of ik niets doe behalve veel eten en drinken maar dat is echt schijn...
De volgende morgen had ik een mail dat een lieve tante van me was overleden. De dag ervoor was ze plotseling opgenomen na een hartstilstand en leek het al slecht. Dan sta je ineens weer even met beide benen op de grond! Gelukkig veel contact met mijn familie gehad, was heel fijn! Het blijft moeilijk te bevatten, dit blijft de komende dagen/tijd wel in m'n hoofd...
Besloten om een heel eind te gaan lopen. Wist wel ongeveer waarheen. Het was heel warm maar niet zeuren! Zo gedaan en weer veel foto's gemaakt onderweg, o.a. van de gevangenis waar één gevangene verblijft. Was hier nog niet eerder lopend geweest. Kwam vlak bij Man en Bada langs maar Bada zit op Ambon en Man was aan het werk. Doorgelopen en toen ik een warung zag er naar toe gelopen en gevraagd of ze koffie hadden. Er waren 2 vrouwen, een jongere die vis aan het schoonmaken was en een oudere. En een dochtertje (van 2,5 bleek later) dat heeeeel hard begon te huilen toen ze mij zag en heel bang voor me was. Ik moest mee de warung in en aanwijzen welke koffie. Toen snapte ik dat ze dacht dat ik een zakje wilde kopen. Duidelijk gemaakt dat ik het daar op wilde drinken. Dat was waarschijnlijk raar, want ze keek een beetje vreemd. Maar het kon! Naast de oudere dame gaan zitten. Toen ze ontdekten dat ze toch wel redelijk met me konden converseren was het ijs gebroken. Er kwam nog een vrouw langs, over allerlei dingen gepraat, ze hebben mijn fotoboekje bekeken, we hebben telefoonnummers uitgewisseld, we waren bijna vriendinnen toen ik weer wegging. Beloofd dat als ik volgend jaar op Naira mocht zijn, ik langskom. Met aloë vera, dat willen ze supergraag!
Tegen de avond kwam Reza met z'n camera langs, hij ging naar de Chinese tempel in het dorp, foto's maken. Of ik zin had om mee te gaan. Dat hoefde hij natuurlijk geen twee keer te vragen! Had niet heel veel tijd ivm eetafspraak maar het kon nog! Eerst ergens de sleutel opgehaald en vervolgens naar binnen. Heel ouden verwaarloosd maar er staan nog wel drie "altaren" waar wierook wordt gebrand en waar Chinees beeldjes staan. Er waren ook nog wat hele oude dingen uit de VIC tijd. Die wide Reza "stelen" om ze te laten restaureren maar hij heeft het toch maar niet gedaan. Er kwam een oudere oorspronkelijk Chinese man binnen met wie hij een poos heeft gepraat. Was weer heel mooi, normaal kom je meestal niet binnen in zoiets. Toen we de sleutel terugbrachten vroeg hij of ik de woning wilde zien. Tsja super toch! Ook dat was weer bijzonder: er woonden twee oudere mensen. Er was een soort 'voorkamer', heel oud en kaal. De ruimtes erachter waren ook oud, helemaal achterin was het nieuw, daar woonden ze in de praktijk. Mooi om te zien en te beleven! Reza ging nog even verder met fotograferen, het was/is z'n vak. Hij heeft jaren geleden zelfs nog voor de NOS gewerkt!
Sampai nanti semua , amatooooo!